ไดอารี่กับกาลครั้งหนึ่ง #ก้อยดาว (Part.1-2)

เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้ มันอาจจะดูหน้าเหลือเชื่อ แต่มันคือความจริงที่ฉันได้พบเจอ...
ก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันชื่อก้อย วิริยา ก่อเกียรติภิรมย์ อายุ22ปี กำลังเรียนปี4 วิศวะคอมพิวเตอร์ ฉันชอบการคำนวณ แต่ก็ไม่เชิงชอบคณิตศาสตร์โดยตรง ส่วนคอมพิวเตอร์ ฉันชอบเล่นเกมซะมากกว่า
ส่วนชีวิตความเป็นอยู่...ฉันย้ายเข้ามาอยู่หอตอนปี3 เนื่องจากพ่อจะต้องไปดูแลแม่กับพี่ที่เบลเยี่ยมอย่างกะทันหัน นั่นล่ะคือสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่หอคนเดียวเกือบ2ปีเต็ม แต่แบบนี้ก็อิสระดีนะ ถึงแม้มันจะเหงาไปหน่อยก็เหอะ!?!... ส่วนเรื่องหัวใจ ฉันเคยมีแฟนอยู่คนหนึ่ง เป็นผู้ชายชื่อเน็ท ขณะนี้เรียนวิศวะไฟฟ้า ซึ่งเป็นสิ่งที่เน็ทใฝ่ฝันและชอบเล่าให้ฉันฟังบ่อยๆ... แต่ฉันกับเน็ทเราเลิกกันไปนานแล้ว เพราะเราต่างไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลยสักนิด ฉันจึงตัดสินใจบอกเลิกให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไป จะได้ไม่ต้องมาทนคบให้ลำบากใจทั้งคู่

อ่า...นี่บรรยายเรื่องส่วนตัวมามากพอละ

มาเข้าเรื่องจริงๆของฉันเลยดีกว่า

วันที่27ตุลาคม พ.ศ.2558 เป็นวันครบรอบ1ปีที่ฉันพบกับใครบางคนโดยบังเอิญ และเป็นวันที่ฉันหลอนจนกรี๊ดหอแทบแตก จริงๆแล้ววันนี้มันทำให้ฉันอยากย้อนเวลากลับไปเริ่มต้นใหม่กลับใครบางคนอีกครั้ง อยากกลับไปทำความรู้จักกับคนๆเดิม...
ซึ่งปัจจุบันเขาไม่เคยมีตัวตนตั้งแต่แรกเริ่ม แต่มีอยู่ในหัวใจและความทรงจำของฉันตั้งแต่รู้จัก จนกระทั่ง จากลา....
เชื่อเถอะ!!! เรื่องนี้อาจจะไม่ได้แฮปปี้เสมอไป...
เพราะแค่มีคำว่าจากลา นั่นล่ะคือจุดจบของฟิคเกือบทุกเรื่อง...
แต่เอาเป็นว่ามันคงไม่ได้ดราม่าอะไรขนาดนั้น ช่วงความสุขและเสียงหัวเราะมันต้องมีให้เห็นบ้างล่ะนะ ..
ก่อนที่ฉันจะบันทึกเรื่องราวครั้งนี้ไว้เป็นหน้าสุดท้าย ก็ขอให้คุณมีความสุขกับการอ่านไดอารี่กับเรื่องที่หน้าบังเอิญของฉัน
ไม่แน่นะ! หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ คุณอาจจะอยากวิ่งไปบอกรักกับคนสำคัญของคุณก็เป็นได้...

บันทึกโดย : ก้อย วิริยา
.
.
.
.
.
.
.
.

27 ตุลาคม พ.ศ.2557
22.30น.

ฉันนั่งห้อยขาอยู่ตึกดาดฟ้าสูง17ชั้น กำลังนั่งมองทิวทัศน์ในช่วงกลางคืนที่เต็มไปด้วยแสงสีมากมาย ยามราตรีที่สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่พากันหลับไหล ยกเว้นสิ่งไม่มีชีวิตแบบฉัน (?)
"เธอพร้อมหรือยัง ดุจดาว จำรัสไพศาล" เสียงผู้ชายร่างกำยำที่หน้าตาจัดว่าใช้ได้เลยทีเดียว ถามฉันด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน
"เรียกซะเต็มยศเชียว ดาวสั้นๆก็พอค่ะ"
ฉันอยู่กับผู้ชายช่วงกลางคืน

แต่เดี๋ยวก่อน!!! อย่าเพิ่งคิดลึกว่าฉันเป็นคนใจง่าย ถ้าคุณยังอ่านไม่จบ....

"เธอคงพร้อมแล้วสินะ"
ฉันยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้าตอบผู้ชายที่ยังคงยืนในมาดนิ่ง

"วันที่31ธ.ค.57 คือวันที่เธอต้องไปเกิด เวลา 00.00 ห้ามมาสาย ไม่งั้นเธออาจจะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอด"
"เข้าใจแล้วค่ะ แล้วระหว่างนี้ก็หมายความว่า....?"
"ระหว่างนี้เธออยากทำอะไรบนโลกมนุษย์ก่อนไปเกิดก็ทำได้ ฉันมาส่งแค่นี้แหละ"
ฉันคือดุจดาว จำรัสไพศาล อายุ22ปี ถ้าตอนนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะเรียนอยู่ปี4
สงสัยใช่มั้ยล่ะ ว่าผู้ชายที่คุยกับฉันเป็นใคร เขาคือท่านยมทูต ผู้ที่มาส่งตัวฉันให้ไปเกิด ส่วนฉันน่ะไม่ใช่มนุษย์ แค่เคยเป็นเท่านั้น ฉันคือภูติตัวน้อยๆ(ไม่ใช่ผี) เป็นภูติที่ไม่มีบาปติดตัวแล้ว แถมหน้าตาดีอีกด้วย ฉันกำลังจะไปเกิดเป็นมนุษย์อีกไม่นาน ก็นับๆดูแล้ว ประมาณ2เดือนได้ ระหว่างรอก็คงต้องวางแผนว่าจะทำอะไรบ้างในยามว่าง ถึงจะเป็นภูติ แต่ฉันต้องมีการเตรียมพร้อมเสมอนะ ^^
สิ่งที่คิดไว้อันดับแรกคือ จะกลับไปอยู่หอเก่าห้องเดิมที่ฉันเคยอยู่มาก่อน คิดถึงที่นั่นใจจะขาด มันเป็นเหมือนบ้านหลังที่สองที่แม่อนุญาติให้ฉันไปอยู่ หวังว่าห้องนั้นคงไม่มีคนมาเช่าต่อนะ(?)
"ดุจดาว ฉันไปก่อนนะ อย่าลืมสิ่งที่ฉันบอก" ท่านยมทูตบอกลาฉันและกำชับเรื่องสำคัญ
"เดี๋ยวก่อนค่ะท่าน !?!"
"มีอะไร?"
"ทำไมท่านถึงหล่อจังคะ"
"-_-*"

ผู้เล่าเรื่อง : ดาว ดุจดาว